شعری از آیت الله خامنه ای:

 سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم 

 چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم 

 در بزم وصال تو نگویم زکم و بیش 

 چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم 

 لب باز نکردم به خروشی و فغانی 

 من محرم راز دل طوفانی خویشم 

 یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی 

 عمریست پشیمان زپشیمانی خویشم 

 از شوق شکرخند لبش جان نسپردم 

 شرمنده جانان زگران جانی خویشم 

 بشکسته‌ تر از خویش ندیدم به همه عمر 

 افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم 

هر چند امین ، بسته دنیا نیم اما دلبسته یاران خراسانی خویشم