قبلاتوروستااین همه امکانات نبود،نه خبری ازبرق بود،نه تلفن،نه آسفالت ونه...

گوشه ای ازاون روزها روماتجربه کردیم،سال هایی که شب هاش بانورفانوس وشمع سپری میشدوتنهاارتباطت باجهان رادیویی بودکه بادوتاباطری قلمی کارمیکرد...

تابستوناهمه اهالی به همدیگه کمک میکردند

تامحصول نخل های خرماروجمع آوری کنند...

همه دردهم رومیفهمیدندوپیش قدم برای

 یاری رسوندن همدیگه..

همدلی،همکاری وصمیمیت دربین مردم روستا

موج میزدوهمه یاورهمدیگه بودند...

ولی حالابااین همه امکاناتی که داریم ،همدلی ها

وصمیمت هاکم رنگ شده وبه خاطره هاپیوسته..

بعضی وقت هافکرمیکنم که ای کاش این همه امکانات نبودولی صمیمیت هاومهربانی هاهنوزوجودداشت..

اگردوباره اون روح همدلی وصمیمیت گذشته به مردم روستابرگرده وهمه دست به دست هم 

بامشکلات پیش روهم قدم شوند...

شاهدروستایی بدون دردوپرازمهروآبادانی خواهیم بود..

یاداون شعری افتادم که توسال های دبستان

بهمون یاددادند:

"بنی آدم اعضای یکدیگرند"

آری... مگرجمعیت روستاچقدره ،اندازه یک کشورکه نیست،مردم روستا اگه بتوننددرمشکلات

یاورهمدیگه باشندتمام غم هاوغصه هاروپشت سرمیزارند..

آرزوی دوباره نزدیک شدن دل هابه هم 

برای آبادانی روستایمان....