جهان امروزی، جهان اختلاف و نزاع و درگیری بین انسان هاست. از همین رو باید با پیدا کردناشتراکات جهانیو تمرکز بر روی آن، قدری از التهابات کاست.
یکی از اشتراکات مهم بین بسیاری از انسان ها،دین داربود آن هاست. امروزه بسیاری از انسانها را پیروان ادیان الهی تشکیل میدهند. در میان ادیان آسمانی، اسلام، مسیحیت و یهودیت، ادیانی ابراهیمی هستند و انعکاس مقاموالای توحیدی حضرت ابراهیم (علیه السلام)را میتوان به وفور در قرآن و حتی تورات و انجیل هم مشاهده کرد. لذا ما میتوانیمحضرت ابراهیم (علیه السلام)را پدر مشترک و مرکز تجلیگاه دین الهی و وسیله ی نزدیکی و اتحاد با یکدیگر قرار دهیم.
به عنوان نمونه، خداوند در قرآن کریم درباره ی ایشان میفرماید: "به یاد آورید زمانی که پروردگارابراهیم، او را با کلماتی آزمایش فرمود و او از عهده ی همه ی آنها بر آمد، خداوند فرمود من تو را برای مردم امام قرار دادم ..."(البقرة/124) همچنین در تورات آمده: "...و خداوند بهابراهیم چنین گفت: پیمان من با تو این است که پدر جمهور امت ها(2) بوده باشی ..." و همچنین در انجیل حضرت عیسی (علیه السلام)خطاب به قوم خود میفرماید: "...پدر شما ابراهیم با دیدن دوران من خوشحال شد ..."
لذا اگر ما پیروان ادیان آسمانی بتوانیم در شخصیت و دین فطری و الهی که به وسیله یحضرت ابراهیم (علیه السلام)مطرح شده است، تفاهم به وجود آوریم، قطعا میتوانیم با یکدیگر همزیستی مسالمت آمیزی داشته باشیم.
به طور مثالی عملی برای بهره گیری از این اشتراک و همزیستی مسالمت آمیز، قرآن کریم درباره ی آن حضرت میفرماید: "او انسانی کاملاراستگو و راست کرداربود."(مریم/41)
از این توصیف، ما میتوانیم این قضیه را به عنوان قانون واصل مشترکدینی خودمان بپذیریم که همگی باید راستگو و راست کردار باشیم.